Poznańska Platforma Humanistyki cyfrowej (w skrócie PPHC)
– co się za tym kryje?
Poznańska Platforma Humanistyki Cyfrowej
Pojęcie humanistyki cyfrowej bywa rozumiane różnie, ale dominujące są dwa nurty – pierwszy mówi o badaniu wytworów kultury, które wykorzystują media cyfrowe (wykorzystują możliwości, jakie dają media cyfrowe – multimedialność, natychmiastowość, możliwość zaangażowania odbiorcy do współtworzenia), a drugi mówi o wykorzystaniu narzędzi cyfrowych (statystycznych, obliczeniowych, informatycznych, prezentacyjnych czy publikacyjnych) do badania tekstów bądź to stworzonych cyfrowo, bądź to wtórnie zdygitalizowanych. W PPHC postrzegamy humanistykę cyfrową w jak najszerszym ujęciu, jako zestaw narzędzi, metodologii, do badania, analizy i udostępniania tekstów w sposób cyfrowy oraz badania wytworów cyfrowej kultury.
Poznańska Platforma Humanistyki Cyfrowej
Przymiotnik „Poznańska” odnosi się z jednej strony do miejsca, w którym powstaje i gdzie utrzymywana jest Platforma, z drugiej zaś do kręgu badaczy, którym chcemy służyć. Zdajemy sobie sprawę z tego, że rzeczywistość cyfrowa, zwłaszcza internetowa, istnieje ponad przywiązaniami geograficznymi (w samym słowie „Internet”, który jest tak istotny z punktu widzenia rzeczywistości cyfrowej, mamy wszak przedrostek „inter”), nie zamykamy się jednak na gości, czy to odwiedzających, czy też badaczy. „Poznańskość” odnosząca się do miejsca powstawania i utrzymywania Platformy ma istotny aspekt. Jednym z problemów publikacji cyfrowych (np. edycji krytycznych) jest brak wsparcia, brak utrzymania, po zrealizowaniu projektu. Publikacje elektroniczne, w przeciwieństwie do publikacji tradycyjnych, wymagają stałego pielęgnowania, stałej opieki. Umiejscowienie Platformy organizacyjnie i technicznie w strukturze UAM daje jej szansę na trwanie.
Poznańska Platforma Humanistyki Cyfrowej
Wreszcie „Platforma” – miejsce wspólne, „dziedzina wspólnego działania”, jak definiuje ją m. in. Słownik języka polskiego PWN. Przestrzeń, cyfrowa oczywiście, ale też i fizyczna, gdzie spotkają się, będą wspólnie działać badacze i specjaliści od technologii cyfrowych, i to nie tylko w układzie badacz – specjalista, ale również badacz – badacz (poprzez wymianę informacji, współdzielenie metod i narzędzi, współdzielenie tekstów). Specjaliści zajmujący się humanistyką cyfrową dostrzegają, że m.in. w wyniku konieczności budowania interdyscyplinarnych zespołów badawczych, rozwijają się nowe formy komunikacji naukowej. Humanistyka cyfrowa jest zjawiskiem integrującym. „Platforma” jako „dziedzina wspólnego działania” jest tu więc jak najbardziej we właściwym użyciu.